„W tej samej okolicy przebywali w polu pasterze i trzymali straż nocną nad swoją trzodą. Wtem stanął przy nich anioł Pański i chwała Pańska zewsząd ich oświeciła” (Łk 2, 8).  Pierwszymi świadkami tego wielkiego wydarzenia są czuwający pasterze. Wiele zastanawiano się nad tym, co oznacza to, że jako pierwsi orędzie otrzymali właśnie pasterze. Wydaje mi się, że nie ma potrzeby zbytnio wnikać w tę kwestię. Jezus narodził się poza miastem, w terenie, gdzie wokół były pastwiska, znajdowali się na nich pasterze ze swymi trzodami. Zrozumiałe więc było, że jako żyjący najbliżej tego wydarzenia pierwsi też zostali zawołani do żłobu.

Anioł Pański staje przy pasterzach i oświeca ich chała Pańska. „Bardzo się przestraszyli” (Łk 2, 9). Anioł rozprasza jednak ich lęk i zwiastuje im „radość wielką, która będzie udziałem całego narodu: dziś bowiem w mieście Dawida narodził się wam Zbawiciel, którym jest Mesjasz Pan” (Łk 2, 10). Powiedziano im, że znakiem będzie dla nich Dziecko owinięte w pieluszki i leżące w żłobie.

„I nagle przyłączyło się do anioła mnóstwo zastępów niebieskich, które wielbiły Boga słowami: «Chwała Bogu na wysokościach, a na ziemi pokój ludziom Jego upodobania»” (Łk 2, 13-14). Ewangelista opowiada, że aniołowie „mówią”. Dla chrześcijan od samego początku było jednak jasne, że mowa aniołów jest śpiewaniem, w którym cały blask rozgłaszanej przez nich wielkiej radości jest odczuwalny w teraźniejszości. I w ten sposób, od tego momentu, hymn aniołów nigdy nie milknie. Rozlega się przez wieki na coraz nowe sposoby i rozbrzmiewa ciągle na nowo w święto narodzin Jezusa. Zupełnie zrozumiałe jest, że prosty lud wierzących usłyszał potem także śpiewających pasterzy i po dziś dzień, łącząc się z nimi w tę świętą noc, wyśpiewuje wielką radość jaka wszystkim jest dawana od tamtego momentu aż do końca czasów.

BENEDYKT XVI – „Jezus z Nazaretu. Dzieciństwo”