Na podstawie tego dnia, który upłynął w Kafarnaum, można stwierdzić, streszczając, że ewangelizacja prowadzona przez samego Chrystusa polega na nauczaniu o królestwie Bożym i na służbie cierpiącym. Jezus czynił znaki, a wszystkie one składały się na całość jednego Znaku. W tym Znaku synowie i córki narodu, którzy znali obraz Mesjasza, opisany przez proroków, a zwłaszcza przez Izajasza, mogli bez trudu odkryć, że bliskie jest królestwo Boże: oto Ten, który obarczył się naszym cierpieniem, dźwigał nasze boleści (Iz 52, 4). Jezus nie tylko głosił Ewangelię, jak czynili to wszyscy po Nim. Jezus jest Ewangelią. Wielki rozdział Jego posługi mesjańskiej jest skierowany do wszystkich rodzajów ludzkiego cierpienia: duchowych i fizycznych.

Chrystus w Kafarnaum wykazuje przede wszystkim głębokie zatroskanie o chorych, cierpiących na ciele i na duchu; uzdrawia ich, okazuje się w ten sposób Mesjaszem wyzwalającym od zła. Przemawia i obwieszcza definitywne przyjście królestwa Bożego w historii. W analogiczny sposób chrześcijanie winni znajdować w parafii wspólnotę, która miłuje, wspólnotę, która się modli, wspólnotę, która ewangelizuje. W ten sposób wasza wspólnota chrześcijańska stara się iść za wzorem życia i postawy Chrystusa. Cieszę się z tego zaangażowania, życzę z serca, by ona w dalszym ciągu, z coraz większym zapałem i wielkodusznością kroczyła tą drogą.

św. Jan Paweł II

Komentarz do Ewangelii