Księga Kapłańska zawiera szczegółowe normy odnoszące się do trądu. Jak się okazuje z tekstu, chodzi przede wszystkim o zabezpieczenie innych przed niebezpieczeństwem zagrożenia: Jego mieszkanie będzie poza obozem (Kpł 13, 46). Jednakże te surowe zakazy zostały przezwyciężone przez Jezusa z Nazaretu. Mamy tego przykład w Ewangelii: Pewnego dnia przyszedł do Jezusa trędowaty i upadając na kolana poprosił Go: Jeśli chcesz, możesz mnie oczyścić. Zdjęty litością, wyciągnął rękę, dotknął go i rzekł do niego: Chcę, bądź oczyszczony (…) ale idź, pokaż się kapłanowi i złóż za swe oczyszczenie ofiarę, którą przepisał Mojżesz (Mk 1, 40-44). W tym geście Jezusa stwierdzamy przekroczenie i równocześnie wierność prawu Izraela: Pokaż się kapłanowi. Jest to styl Jezusa, który przyszedł, aby doprowadzić do wypełnienia, nie do osłabienia prawa. Jezus, który uzdrawia, który leczy trąd, dokonuje wielkich znaków. Te znaki służyły ukazania mocy Bożej wobec chorób duszy: wobec grzechu. Taką refleksję rozwija Psalm responsoryjny, który głosi właśnie błogosławieństwo przebaczania grzechów: Szczęśliwy człowiek, któremu odpuszczona została nieprawość, a jego grzech zapomniany. Szczęśliwy ten, któremu Pan nie poczytuje winy, a w jego duszy nie kryje się podstęp (Ps 32, 1-2). Jezus uzdrawia z choroby fizycznej, lecz również uwalnia od grzechu. Okazuje się w ten sposób Mesjaszem zapowiadanym przez proroków, Tym który obarczył się naszym cierpieniem, który poniósł grzechy wielu (Iz 53, 4.12), aby uwolnić nas od wszelkiej słabości duchowej i materialnej. W tym sensie jest On w Kościele Wyzwolicielem w najwyższym stopniu, Tym, który z wyzwolenia od wszelkiego zła uczynił rację swego przyjścia na ziemię. Nie powinno być w człowieku żadnego oszustwa, jeżeli jego grzechy mają być odpuszczone. Przebaczanie wymaga szczerej skruchy i prawdziwego nawrócenia.
Wskazują na to dalsze słowa Psalmu responsoryjnego: Grzech mój wyznałem Tobie i nie ukryłem swej winy. Rzekłem: “Wyznaję mą nieprawość Panie”, a Ty darowałeś niegodziwość mojego grzechu (Ps 32, 5). Właśnie taka szczera i pełna skrucha i wyznanie grzechów przynoszą oczyszczenie duchowe, za którym następuje radość sumienia: Cieszcie się i weselcie w Panu sprawiedliwi radośnie śpiewajcie wszyscy prawego serca (Ps 32, 11).
św. Jan Paweł II
Komentarz do Ewangelii
