„Boże Narodzenie” – fresk Giotto di Bondone, 1303-1306, Kaplica Scrovegnich w Padwie, Italia 

Chrystus jest Panem historii i dziejów człowieka. Jego narodzenie odbyło się w konkretnym czasie i miejscu. Historia zbawienia w tajemnicy żłóbka betlejemskiego złączyła się z historią ludzkości, dziejami człowieka. Tajemnica wcielenia to dobra nowina dla dzisiejszego świata. Jednak kiedy Bóg się rodzi, świat śpi. Czuwają jedynie pasterze. Tymczasem wszyscy powinniśmy się pochylić do Jezusa leżącego w stajni, na ziemi. To Dziecię musiało narodzić się w nędznych warunkach, aby udział w nędzy człowieka i świata. „Znakiem Boga jest potrzebujące pomocy, ubogie Dziecko” (Benedykt XVI).   

Panie, klękam dziś przed Tobą ze łzami radości i dziękuję Ci za Twoją miłość, za to, że dla mnie stałeś się człowiekiem. 

„Maryja […] umieściła Dziecię w stajni, a wół i osioł oddały Mu pokłon”  (Mt 14,1) 

Skrócenie perspektywiczne użyte w przypadku osła stanowi jedną z największych innowacji w malarstwie włoskim. Dwaj pasterze, prowadzący dialog z aniołem na górze, aby podkreślić jedność czasu i akcji a tym samym uczestnictwa w przedstawionym epizodzie, są również skróceni perspektywicznie, od tyłu. Ikonografia, pochodzenia bizantyjskiego i powtarzająca się w średniowieczu, zostało głęboko odnowiona poprzez przedstawienie ludzkich emocji. Kucająca postać Józefa i stojące postacie dwóch pasterzy miały być wielokrotnie używane jako modele przez współpracowników Giotta i można je znaleźć w szczególności w scenie tego samego tematu w prawym transporcie w Asyżu.