1931 rok, 22 lutego

47       Wieczorem, kiedy byłam w celi, ujrzałam Pana Jezusa ubrane­go w szacie białej. Jedna ręka wzniesiona do błogosławieństwa, a druga dotykała szaty na piersiach. Z uchylenia szaty na piersiach wychodziły dwa wielkie promienie, jeden czerwony, a drugi blady. W milczeniu wpatrywałam się w Pana, dusza moja była przejęta bojaźnią, ale i radością wielką. Po chwili powiedział mi Jezus: Wyma­luj obraz według rysunku, który widzisz, z podpisem: Jezu, ufam Tobie. Pragnę, aby ten obraz czczono najpierw w kaplicy waszej i na całym świecie.

48        Obiecują, że dusza, która czcić będzie ten obraz, nie zginie. Obiecuję także, już tu na ziemi, zwycięstwo nad nieprzyjaciółmi, a szczególnie w godzinę śmierci. Ja sam bronić ją będę jako swej chwały.

49       Kiedy o tym powiedziałam spowiednikowi, otrzymałam taką odpowiedź, że: To się tyczy duszy twojej. Mówi mi tak: Maluj obraz Boży w duszy swojej. Kiedy odeszłam od konfesjonału, usły­szałam znowu takie słowa: Mój obraz w duszy twojej jest. Ja prag­nę, aby było Miłosierdzia święto. Chcę, aby ten obraz, który wyma­lujesz pędzlem, był uroczyście poświęcony w pierwszą niedzielę po Wielkanocy, ta niedziela ma być świętem Miłosierdzia.

50        + Pragnę, ażeby kapłani głosili to wielkie miłosierdzie moje względem dusz grzesznych. Niech się nie lęka zbliżyć do mnie grzesz­nik. Palą mnie płomienie miłosierdzia, chcę je wylać na dusze ludz­kie.

Skarżył się Jezus do mnie tymi słowy: Nieufność dusz rozdziera wnętrzności moje. Jeszcze więcej mnie boli nieufność duszy wybra­nej; pomimo niewyczerpanej miłości mojej — nie dowierzają mi, na­wet śmierć moja nie wystarcza im. Biada duszy, która ich nadużyje.

51  Kiedy o tym powiedziałam matce przełożonej, że Bóg tego żąda ode mnie, odpowiedziała mi matka przełożona, żeby Je­zus dał wyraźniej poznać przez jakiś znak.

Dzienniczek 47-51