Zapraszamy!
PARAFIA RZYMSKOKATOLICKA

pw. św. Bartłomieja Apostoła

w STARYM BOJANOWIE

Archidiecezja Poznańska

1901 r.

1910 r.

1915 r.

1938 r.

1980 r.

2010 r.

2022 r.

WIRTUALNY SPACER

po parafii

Nawiedzenie kopii cudownego wizerunku

Matki Bożej Częstochowskiej

w Starym Bojanowie 28 - 29 II 2020 r.


Relikwie Krzyża Świętego przechowywane w Bazylice św. Piotra w Rzymie. Zdaniem badaczy, to właśnie w Watykanie znajduje się objętościowo największa część relikwii Krzyża.
Święty Krzyż
Krzyż Prawdziwy, Święty Krzyż – nazwa fizycznych pozostałości, które zgodnie z chrześcijańską tradycją należały do krzyża, na którym został zabity Jezus Chrystus.
Zasadniczo krzyż składał się z dwóch części: belka pionowa (stripes) miała około 3 – 4 m wysokości, a szerokość belki poziomej (patibulum) wynosiła 1,8 m. Niekiedy nad głową ukrzyżowanego przybijano trzeci element – niewielką tabliczkę z wypisanymi winami skazańca (titulus).
Odnalezienia Krzyża Świętego zawdzięczamy Świętej Helenie, matce cesarza rzymskiego Konstantyna Wielkiego. Jedną część krzyża cesarzowa pozostawiła w Jerozolimie, drugą przekazała synowi do Konstantynopola, a trzecią zabrała do Rzymu.
Krzyż Prawdziwy był wykonany z sosny czarnej – Pinus nigra.

Z przekazów historycznych wiemy, że także ta część relikwii została przez św. Helenę podzielona. Praktyka ta była zgodna z ówczesnym światopoglądem. Nie przywiązywano wówczas wagi do zachowywania znalezisk w całości, gdyż nie myślano w kategoriach naukowej dokumentacji. Ważniejsza była tajemnicza, sakralna moc (numinosum) zawarta w każdej, najmniejszej nawet cząstce relikwii. Zgodnie z zasadą, że część reprezentuje całość (pars pro toto), dzielono święte przedmioty na drobne fragmenty, z których każdy obdarzony był tą samą mocą, jak wcześniej tkwiła w jego nienaruszonej części.
Z czasem krzyż podzielono na wiele drobnych partykuł, które były ofiarowywane kościołom, klasztorom czy ważniejszym osobom, głównie władcom. Pozyskanie partykuł, nawet najmniejszych (np. drzazg), przynosiło znaczące konsekwencje, także ze względu na prestiż. Na terenie Bizancjum krzyże relikwiarzowe lub bezpośrednio relikwie umieszczano w staurotekach, a także w enkolpionach. Natomiast na terenie Italii narodziła się tradycja przechowywania relikwii w relikwiarzach w kształcie krzyża, która rozprzestrzeniła się na terenie Europy Łacińskiej.
Przymiotami wielu krzyży oprócz relikwii był materiał – drewno obite szczerozłotą blachą, która zdobiona była kamieniami szlachetnymi, emaliami czy gemmami. Często krzyże wykonywano z srebra, najczęściej pozłacanego oraz kryształu górskiego.



Titulus Crucis przechowywany jest w rzymskiej Bazylice Świętego Krzyża w Jerozolimie. Jego długość wynosi 25 cm, szerokość 14 cm, grubość 2,6 cm, a waga 687g. .

Titulus podzielony został na dwie części. Lewa strona pozostał w Jerozolimie, prawą natomiast św. Helena zabrała ze sobą do Rzymu. Tabliczka zawiera pierwszą część inskrypcji mówiącą, że skazańcem był Iesus Nazarenus. Badania relikwii wykazały, że została ona przełamana wzdłuż lewej krawędzi, przecinając w środku napis. Długość rzymskiej części titulusa wynosi 25 cm, co sugerowałby, że jego całość miała pierwotnie 50 cm. Zgadza się to z odkryciami archeologicznymi, dzięki którym wiemy, że tabliczki nad głowami ukrzyżowanych skazańców były zazwyczaj około półmetrowej długości.
Wszyscy paleografowie badający titulus wykluczyli, by mógł on pochodzić z czasów św. Heleny bądź z okresu średniowiecza. Jednocześnie uznali, że napisy na tablicy musiały powstać w I wieku, zatem relikwia przechowywana w rzymskiej Bazylice Świętego Krzyża w Jerozolimie jest autentycznym „tytułem winy” Jezusa Chrystusa.