“Wniebowstąpienie”, fragment dekoracji freskowej Kaplicy Trójcy Świętej
w Lublinie, pocz. XV w.

Ziemskie życie Jezusa kończy się wydarzeniem wniebowstąpienia. Jezus krótko przypomina uczniom, jaka droga wiodła ku temu i jaką powierza im misję. Następnie w geście błogosławieństwa rozstaje się z nimi. Z reguły pożegnania są pełne smutku. Może dlatego, że pozostawiają w niepewności co do ponownego spotkania? Skąd więc radość uczniów po wstąpieniu Jezusa do nieba? „Z wielką radością wrócili do Jeruzalem” (Łk 24, 52). Oni wiedzą, że nie pozostaną sami, że słowo Jezusa się wypełni i że otrzymają obiecaną moc z wysoka. Dzięki Duchowi Świętemu będą mogli głosić Ewangelię po krańce ziemi. Teraz kolej na nas. Ojczyzna jest w niebie, ale nie można tam zdążać samemu. Ale Jezus nie pozostawił nas samych, idźmy więc w radości. On spełnia swą obietnicę również wobec nas. 

Jezu, który oczekujesz mnie w niebie, wstawaj się za mną u Ojca, aby Jego obietnica dawała mi moc w drodze ku Tobie, w pełnieniu Twojej misji nawrócenia na odpuszczanie grzechów wszystkim narodom.