Ostatnia wieczerza – Gobelin Muzea Watykańskie XV w.

Najuroczystsza chwila w życiu moim to chwila, w której przyjmuję Komunię świętą. Do każdej Komunii świętej tęsknię i za każdą Komunię świętą dziękuję Trójcy Przenajświętszej.

Aniołowie, gdyby zazdrościć mogli, to by nam dwóch rzeczy zaz­drościli: pierwszej — to jest przyjmowania Komunii św., a drugiej — to jest cierpienia.

W czasie Mszy Świętej ujrzałam Jezusa maleńkiego w kielichu, który mi powiedział: Tak mieszkam w sercu twoim, jako mnie wi­dzisz w tym kielichu.

Jezu. Zbawicielu, który raczyłeś przyjść do mego serca, od­pędź te roztargnienia, które mi przeszkadzają rozmawiać z Tobą.

Jezus mi odpowiedział: Chcę, abyś była jak rycerz wyćwiczona w boju, który umie wśród huku kul innym dawać rozkazy. Tak i ty, dziecko moje, umiej wśród największych trudności panować nad sobą i niech cię nic nie oddala ode mnie, ani nawet upadki twoje.

Dziś ma dusza przygotowuje się do Komunii św. jako na ucztę weselną, gdzie wszyscy uczestnicy tej uczty jaśnieją niewy­mowną pięknością. I ja jestem na tę ucztę zaproszona, lecz nie wi­dzę w sobie tej piękności, ale przepaść nędzy.

Naprawdę lękam się dnia, w którym bym nie przyjęła Komunii świętej. Przedziwną moc ma dusza czerpie z Ko­munii św.

Dzienniczek 1804-1828