Święty Albert Wielki
Biskup i Doktor Kościoła
Data urodzenia 1193/1205: Lauingen (Donau) (Szwabia)
Data śmierci: 15 listopada 1280 Kolonia
Data beatyfikacji: 1622przez Grzegorza XV
Data kanonizacji: 1931przez Piusa XI
Wspomnienie: 15 listopada
Życie
Urodzony w bawarskiej miejscowości Lauingen (Donau) w rodzinie rycerskiej. Prawdopodobnie był najstarszym synem hrabiego von Bollstädt. Nie wiadomo nic pewnego co do tego, gdzie pobierał pierwsze nauki – prawdopodobnie w domu rodzinnym lub pobliskiej szkole. Wyższe nauki pobierał najpierw w Padwie, gdzie zapoznał się z pismami Arystotelesa. Gdy – jak głosi podanie – objawiła mu się Maryja, wstąpił do zakonu dominikańskiego (1223), w ramach którego studiował teologię (prawdopodobnie w Bolonii i w innych miastach): do zakonu przyciągnęły go kazania bł. Jordana z Saksonii, drugiego przełożonego dominikanów. Następnie od 1233 nauczał w Kolonii (gdzie wcześniej odbywał nowicjat i przyjął święcenia kapłańskie), Ratyzbonie, Fryburgu (bryzgowijskim), Strasburgu i Hildesheim jako lektor przy miejscowych konwentach zakonnych. W 1260 papież Aleksander IV powierzył mu biskupstwo Ratyzbony. W latach 1264-1270 przebywał kolejno w Würzburgu i Strasburgu. W 1274 na wezwanie papieża Grzegorza X uczestniczył w drugim soborze w Lyonie, w którego obradach odgrywał aktywną rolę. Po pogorszeniu stanu zdrowia w 1278, zmarł 15 listopada 1280 w Kolonii. Jego grób znajduje się w krypcie kolońskiego kościoła dominikanów pw. św. Andrzeja.
Nauczanie
Św. Albert bardziej niż jakikolwiek inny wielki filozof scholastyczny poprzedzający św. Tomasza przyczynił się do nadania chrześcijańskiej filozofii i teologii tej formy i metody, jaką ma po dziś dzień. Przede wszystkim był nauczycielem i poprzednikiem Tomasza, który go przewyższył – we współczesnej historii filozofii panuje jednak tendencja do dostrzegania w rozległej i wielowątkowej nauce św. Alberta samodzielnej i systematycznej całości. Św. Albert, napisał dwa traktaty przeciw awerroizmowi, który występował przeciw nieśmiertelności duszy indywidualnej i przeciw indywidualnej odpowiedzialności przez tezę, że dla wszystkich ludzi istnieje tylko jedna dusza rozumna. Panteizm odpierał przez głoszenie arystotelesowskiej umiarkowanej doktryny co do istnienia uniwersaliów, zwanej umiarkowanym realizmem pojęciowym, przyjętej następnie przez filozofów scholastycznych ze św. Tomaszem na czele. Naukę tę Albert oparł na rozróżnieniu pomiędzy uniwersaliami ante rem (idea lub archetyp w umyśle Boga), in re (istniejącymi lub mogącymi istnieć w wielu indywiduach) i post rem (jako abstrakcyjne pojęcie istniejące w umyśle i zestawione z indywiduami z których może być wyprowadzone): Universale duobus constituitur, natura, scilicet cui accidit universalitas, et respectu ad multa. qui complet illam in natura universalis (Met., lib. V, tr. vi, cc. v, vi).
Benedykt XVI o św. Albercie –> tutaj
