Historia parafii Stare Bojanowo jest niewątpliwie bardzo stara. W okolicach Starego Bojanowa znaleziono w przeszłości wiele cennych wykopalisk z okresu kultury łużyckiej m.in. groby nieciałopalne z I w n.e., jak również wiele zbytków z okresu przedpiastowego. W pobliskich okolicach zachowały się również w lepszym lub gorszym stanie liczne grodziska z okresu VII – XII w, w których natrafiono na wiele cennych zabytków kultury materialnej.

Pierwszy zapis o miejscowości Bojanowo pochodzi z 1278 r. i wspomina o pobieraniu dziesięciny przez kmieci plebanii swarzędzkiej z nadania biskupów. Pierwszy kościół – drewniany i kryty trzciną – wystawił rycerz Milan z Gostynia w pierwszej połowie XIV wieku. Jednowioskowa parafia z kościołem św. Bartłomieja powstała prawdopodobnie w roku 1389 z fundacji Pradlów. Pradlowie pochodzili z miejscowości Pradel koło miasta Zeitz w Saksonii. Rodzina ta pochodziła z osadników rodu rycerskiego ze Śląska. Z rodu tego wywodził się Teodoryk a Dytryk Pradel, w latach 1360 – 1366 archidiakon czerski, a od roku 1364 dziekan Kapituły poznańskiej oraz kanonik wrocławski. W omawianym okresie część Bojanowa należała do Benedyktów lubomirskich. Zastała im darowana przez Annę Pradel i jej matkę. Pierwszy znany w parafii pleban Andrzej zapisany jest w latach 1406 – 1409. W aktach Konsystorza Generalnego zapisana jest sprawa plebana Wojciecha z 1530 roku, który pozwał plebana o dziesięcinę snopkową z folwarku w Parsku i przegrał sprawę przedawnieniem, jakkolwiek na dowód jej darowizny przedłożył przywilej biskupa Dobrogosta Nadworskiego z 1389 roku.

Na przełomie XIV i XV wieku właścicielami Bojanowa została rodzina Bojanowskich herbu Junosza. W 1583 roku ówczesny właściciel Stanisław Bojanowski, otrzymał od króla Stefana Batorego przywilej na lokowanie w Bojanowie miasta na prawie magdeburskim. Jednak Stanisław Bojanowski nie wykorzystał tego królewskiego przywileju. Dlaczego, nie wiadomo. W okresie reformacji większa część okolicznej szlachty i magnatów zmieniła wiarę przyjmując protestantyzm lub przyłącza się do Braci Polskich. Przełomowym wydarzeniem w okresie reformacji dla parafii było niewątpliwie przekazanie zgodnie z wolą Jana Bojanowskiego miejscowej świątyni w użytkowanie Braciom Czeskim, która utrzymywała się w ich rękach aż do 1615 roku. W okresie kiedy kościołem zarządzali bracia czescy, budynek uległ zniszczeniu i dopiero w 1738 roku ówczesny dziedzic Starego Bojanowa, generał wojsk koronnych – Karol Bojanowski, protestant, wyremontował budynek, zmuszony do tego prawdopodobnie przez władze duchowne.

W aktach Arcybiskupiego Konsystorza Generalnego z przełomu XVIII i XIX wieku, natrafić można na liczną korespondencję między dziekanem śmigielskim a Arcybiskupem Poznańskim, w której poruszana jest sprawa powołania stałego plebana na tutejszą parafię. Z owej korespondencji wynika, że w okresie od 1790 do 1826 roku parafią zarządzał niejaki pleban Goczalski z Wonieścia. Powodem tego, iż brakowało chętnych do zarządzania parafią był akt, że parafia była słabo uposażona. Rozważna była nawet możliwość przyłączenia parafii św. Bartłomieja do Górki Duchownej lub do Radomicka.

Ostatni posiadacz Starego Bojanowa August Aleksander Bojanowski sprzedał wieś szwagrowi zony – ks. Bironowi Kurlandzkiemu, który odsprzedał Bojanowo w roku 1907 Pawłowi Geruotowi i było w jego posiadaniu aż do 1945 r.

Warto też wspomnieć, że od XVI – XIX wieku istniała przy kościele szkoła katolicka, do której w 1861 roku uczęszczało 90 dzieci ze Starego Bojanowa i pobliskich okolic. W drugiej połowie XIX wieku parafia dzięki staraniom miejscowego nauczyciela Stangerta pozyskała proboszcza niejakiego Raddatz’a, którego była pozbawiona przez około 100 lat.

W okresie międzywojennym bardzo często wybuchały zatargi między polskimi a niemieckimi katolikami, które dotyczyły przede wszystkim tego, w jakim języku miały odbywać się nabożeństwa w kościele.

Przełomowym wydarzeniem dla wszystkich miejscowych katolików zarówno Polaków jak i Niemców, a także dla gorliwego kapłana Albertusa Grühna, było niewątpliwie odebranie przez rząd pruski w 1913 roku szkoły polsko – katolickiej. Walki o wydanie szkoły trwały sześć lat, aż do 1919 roku, kiedy to gmina katolicka w zdecydowany sposób zażądała od władz pruskich oddania szkoły właścicielom, co przyniosło oczekiwany skutek. Od 1921 roku parafią zarządzał ks. Stanisław Klemt, który pełnił od 1936 roku funkcję I asesora dekanatu śmigielskiego.

W tym czasie na terenie parafii istniało Katolickie Stowarzyszenie Kobiet, które organizowało liczną pomoc dla osób potrzebujących, ale przede wszystkim pomagało miejscowym kobietom organizując dla nich różne kursy, między innymi w 1938 r. z inicjatywy pani Jadwigi Węglarzowej zorganizowano kurs kroju i szycia. W latach okupacji hitlerowskiej Niemcy wprowadzili dodatkowe ograniczenia, mające na celu zniewolenie i wyniszczenie Polaków, w tym także zarządzenia dotyczące praktyk religijnych. Sytuacja Polaków – katolików w tzw. Wartegau (Kraju Warty) była najgorsza w porównaniu z pozostałymi częściami ziem wcielonych do Niemiec. Mimo, że „Kościół rzymskokatolicki Polaków” nie uznawał statusu prawnego, zezwolono mu na działalność lecz w bardzo ograniczonym zakresie. W 1939 roku w archidiecezji poznańskiej było czynnych 691 kościołów parafialnych, pomocniczych oraz kaplic. W pierwszych latach okupacji Niemcy zamknęli 97% polskich obiektów sakralnych. W całej archidiecezji poznańskiej pozostawiono czynnych zaledwie 26 kościołów. Taki sam los, jak większość kościołów w archidiecezji poznańskiej, spotkał kościół św. Bartłomieja w Starym Bojanowie, kościół katolicki został zamknięty dla Polaków – katolików. Przez cały okres okupacji mieszkańcy Starego Bojanowa – katolicy udawali się do kościoła w Bronkowie i tam korzystali z posługi duszpasterskiej. W okresie II wojny światowej był czynny kościół ewangelicki, ale korzystać z niego mogli tylko Niemcy.

Koniec okupacji hitlerowskiej w 1945 roku otworzył możliwość zorganizowania na nowo życia w starym Bojanowie po przeszło pięcioletniej niewoli. Jednym z przejawów normalizacji obok tworzenia zrębów administracji lokalnej i wznawiania działalności przez różne instytucje było reaktywowanie parafii rzymskokatolickiej.

W 1949 roku w celu zlikwidowania majątku poewangelickiego w Starym Bojanowie gmina przejęła na własność kościół pw. Św. Teresy, ponieważ parafia rzymskokatolicka, która od 1945 r. administrowała świątynią nie wniosła podania o przyznanie jej kościoła na własność. Sprawa ta nie była uregulowana przez blisko czterdzieści lat. Dopiero ks. Zygmunt Lewandowski, zaczął czynić starania pozyskanie wspomnianego kościoła na własność parafii rzymskokatolickiej, które w 1989 roku przyniosły oczekiwany skutek.