Władysław Linke

Rodzice: Jan, Magdalena z/d Przyszczypkowska
Ur.: 1883-05-22, Łuszkowo (Kościan)
Zm.: 1969-01-07, Stare Bojanowo
Odznaczenia:
Medal Zwycięstwa i Wolności (1947)
Wielkopolski Krzyż Powstańczy (1959)
Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski (1968)

Biografia:

Władysław Linke, urodził się 22 maja 1883 r, jako syn przedsiębiorcy budowlanego Jana i Magdaleny z/d Przyszczypkowskiej w Łuszkowie pow Kościan. Szkołę elementarną czteroklasową ukończył w Łuszkowie, Następnie trzyletnią szkołę budowlaną w Lesznie, po której odbył praktykę budowlaną w Kościanie. Zawodu budowlanego jednak nie podejmuje lecz przez kolejny rok kształci się w jednorocznej szkole ceramicznej w Laubau
(dzisiejszy Lubań Śląski – okolice Bolesławca). W latach od 1905 do 1907 zostaje powołany do wojska – 7 Rezerwowy Pułk Piechoty. Po zwolnieniu z wojska obejmuje posadę „ceramika” w Zakładach Ceramicznych Przysieka Stara.
Z chwilą wybuchu I wojny światowej, w początkach sierpnia 1914 roku zostaje powołany do 7 Regimentu Pułku Piechoty, z którym zostaje wysłany na front zachodni, do Francji. W jednej z potyczek, w lipcu 1916 roku, zostaje postrzelony w lewą część klatki piersiowej. Z frontu zostaje wycofany, a kolejne 9 miesięcy spędza w szpitalu. Ze względu na stan zdrowia na front już nie powraca, a z armii niemieckiej zostaje zwolniony z końcem 1918 roku powracając w rodzinne strony – do Przysieki Starej.

Z własnoręcznie spisanych życiorysów Władysława :
„ Dnia 3 stycznia 1919 r. jako plutonowy ( z armii zaborczej) organizuję powstanie. Dnia 4 stycznia 1919 roku na czele nielicznego oddziału powstańczego odbieramy z rąk niemieckich przystanek kolejowy Przysieka Stara – uniemożliwiając przez to dojazd posiłków niemieckich.”
„Od dnia 4 stycznia 1919 r. w porozumieniu się z Głównym Dowództwem Powstańczym w Śmiglu zacząłem na miejscu w Przysiece organizować oddział powstańców. Przy tym bardzo mi był pomocnym Pan Kaczmarek, jako ówczesny dyrektor Cegielni w Przysiece, który brał czynny udział w szkoleniu powstającej polskiej komendy, oraz przez oddanie nam aparatu telefonicznego do dyspozycji.”
„ Po opanowaniu przez nas dworca i poczty, i oddaniu tych władzom polskim, stanąłem z mym oddziałem (38 chłopa) całkiem do dyspozycji Dowódcy Powstańców Śmigielskich, a którym był Pan Bronisław Steinmetz.”
„ Z oddziałem powstańców w Śmiglu brałem udział w potyczkach na odcinku Leszno, pod Murkowem, Boguszynem, Lipnem i Osieczną.”
„ Dnia 19 stycznia na czele plutonu ruszam pod Osieczną i tam wraz z oddziałami śmigielskimi gromimy wroga”.
„ Po ukonstytuowaniu się linii demarkacyjnej została uformowana w Śmiglu Rada Obrony Krajowej, do której ochotniczo wstąpiłem w połowie lutego 1919 roku.”
We wspomnianej Radzie Obrony Kraju Władysław Linke pełnił służbę do końca grudnia 1919 roku. Oficjalnie zwolniony został w w marcu 1920 roku.
„ Zwolniony zostałem na własne żądanie aby objąć me stanowisko w cegielni i przygotować cegielnię do uruchomienia.”
Jak wynika z innych dokumentów Władysław Linke był on w okresie od 4 stycznia 1919 roku do chwili zwolnienia ze służby w Straży Ludowej. Z wypisów z książeczki wojskowej można znaleźć potwierdzenie powyższych zdarzeń przez wiele wymienionych z imienia i nazwiska osób, w tym Bronisława Steinmetza. W krótkiej notce z dokumentacji wojskowej w rubryce „Czas służby w armii polskiej i formacje”, wspomniany przez Władysława oddział wojskowy – pluton, zostaje zakwalifikowany jako „luźny oddział powstanie Wielkopolskie”.
Władysław Linke był członkiem Związku Powstańców Wielkopolskich oddział Śmigiel. Do 1938 roku za okres uczestnictwa w powstaniu posiadał „Odznakę pamiątkową Wojsk Wielkopolskich” oraz odznakę „ Grupa Leszno”.
W dwudziestoleciu międzywojennym Władysław Linke pracuje w Fabryce Wyrobów Ceramicznych Krotoszyn i Przysieka S.A. z siedzibą w Poznaniu, pełniąc funkcję dyrektora Cegielni w Przysiece Polskiej, na terenie której również zamieszkuje wraz z żoną i dziećmi. W 1936 roku rodzina przeprowadza się do nowo wybudowanego domu w Starym Bojanowie (obecnie Kręta 2), z którego po wybuchu II wojny światowej zostaje przymusowo wyeksmitowana przez władze niemieckie. Ich dom w tym okresie jest kojarzony z miejscem kaźni ludności polskiej – mieściła się w nim prawdopodobnie siedziba policji niemieckiej.
W czasie okupacji Władysław zmuszony jest do częstego ukrywania się, będąc cały czas zagrożony aresztowaniem. W tym okresie pracuje w cegielni parowej w Nietążkowie. Właściciel cegielni, Niemiec o antypolskim nastawieniu, tuż przed wkroczeniem wojsk radzieckich doprowadza do dewastacji „niektórych komór i przewodów ogniowych” a w konsekwencji unieruchomienia zakładu. Po wkroczeniu wojsk radzieckich wraz z kilkoma pracownikami przystępuje do remontu i ponownego uruchomienia zakładu. Po zakończeniu wojny rodzina odzyskuje dom, a Władysław przechodzi na rentę. Ojciec dziewięciorga dzieci: Władysława, Franciszka, Ludwika, Feliksa, Stanisława, Edwarda, Kazimierza, Ireny, Zofii. W wolnym czasie miłośnik fajki, długich wąsów a także pszczelarz. Umiera 7 stycznia 1969 roku, zostaje pochowany na cmentarzu w Starym Bojanowie.

Opracowanie : Janusz Linke (prawnuk)

Z zachowanych fotografii: