Ewangelie ukazują różnorodność cudów – znaków, które potwierdzają, że moc Boga działająca w Jezusie Chrystusie wychodzi poza świat ludzki i objawia się również jako władza nad siłami przyrody. Znamienna jest tu scena burzy na jeziorze: Naraz zerwał się gwałtowny wicher. Przerażeni Apostołowie – rybacy budzą Jezusa, który spał w łodzi. On wstał, rozkazał wichrowi i rzekł do jeziora: „Milcz, ucisz się!”(…) nastała głęboka cisza. Apostołowie widząc to, zlękli się i mówili jeden do drugiego: Kim właściwie On jest, że nawet wicher i jezioro są Mu posłuszne? (Mk 4, 37-41).

Uciszenie burzy na jeziorze Genezaret powinno być odczytane jako znak trwałej obecności Chrystusa w łodzi Kościoła. która nieraz w ciągu dziejów bywa narażona na burzę i wichry. Obudzony przez uczniów, Jezus rozkazał wichrom i jezioru, po czym nastała głęboka cisza. Wtedy rzekł: Czemu tak bojaźliwi jesteście? Jakże wam brak wiary? (MK 4, 40). Tutaj,, podobnie jak przy okazji innych wydarzeń, Jezus pragnie wpoić w Apostołów i uczniów wiarę w swoją obecność, która działa wśród nich i ich osłania nawet w najbardziej burzliwych momentach dziejów, wtedy gdy w duszy rodzić się może zwątpienie w Bożą pomoc. W homiletyce i teologii życia wewnętrznego cud jest często interpretowany jako znak obecności Jezusa oraz gwarancja ufności, jaką pokładają w Nim chrześcijanie i Kościół.

Do tego rodzaju wydarzeń należą również cudowne połowy ryb, jakich Apostołowie – rybacy dokonują, po uprzednio nieudanych próbach, na słowa Jezusa. Jeśli chodzi o strukturę wydarzenia, podobny jest także pierwszy znak w Kanie Galilejskiej, gdzie Jezusa nakazuje sługom napełnić stągwie wodą, a potem zanieść staroście weselnemu tę wodę, która stała się winem ( J 2, 2-7). Tak przy cudownych połowach, jak i w Kanie Galilejskiej, działają ludzie: rybacy – Apostołowie i słudzy weselni, ale jasne jest, iż nadzwyczajny skutek działania pochodzi nie od nich, ale od Tego, który im polecił działać i który sam działa swoją tajemniczą, Boską mocą. Potwierdzeniem jest reakcja Apostołów, a zwłaszcza Piotra, który po cudownym połowie przypadł Jezusowi do kolan i rzekł: „Odejdź ode mnie, Panie, bo jestem człowiek grzeszny” (Łk 5,8). Jest to jeden z wielu przykładów tego, jak duże emocje, wyrażające się w postaci pełniej szacunku bojaźni czy nawet przerażenia, przeżywają zarówno Apostołowie – w tym przypadku Szymon Piotr – jak i inni ludzie, gdy czują na sobie powiew Boskiej tajemnicy.

św. JAN PAWEŁ II

Komentarz do Ewangelii