„Wesele w Kanie” – fresk Giotto di Bondone, 1303-1306, Kaplica Scrovegnich w Padwie, Italia
Gdyby w Kanie Galilejskiej odbywało się wesele bogatych i zapobiegliwych ludzi, którym nigdy niczego nie zabrakło, Jezus nie mógłby uczynić swojego pierwszego cudu. Gdyby zabrakło tej jednej osoby o sercu czystym jak serce dziecka, gotowej poprosić o niemożliwe, Jezus nie uczyniłby cudu. Gdyby słudzy, zamiast natychmiastowego i całkowitego posłuszeństwa, odmówili napełnienia naczyń wodą albo wypełnili je tylko do powołowy, Jezus miałby związane ręce. Ubóstwo pary młodej, czyste serce Matki Bożej i posłuszeństwo sług sprawiły, że cud w Kanie się wydarzył. Bóg miał szansę zadziałać.
Panie Jezu, Ty na weselu w Kanie Galilejskiej pokazałeś, jak łatwo radość może się zmienić w smutek, a sytość – w głód. Bądź moim największym weselem, bo żyjesz i królujesz na wieki wieków. Amen.
Giotto umieścił scenę w pokoju z otwartym dachem. Dużą uwagę poświęcił szczegółom wystroju: na ścianach namalował lamperię w czerwone pasy, nad nimi znajdują się drewniane ażurowe kraty, a na nich stoją ozdobne dzbany. Po lewej stronie stołu siedzi Jezus. Robi on gest błogosławieństwa; w tym właśnie czasie dokonuje się cud przemienienia wody w wino. Obok niego siedzi pan młody i apostoł Bartłomiej, który uważnie patrzy na niego. Pośrodku stołu siedzi panna młoda, a z jej lewej strony Maria, która również błogosławi wino. Gest Marii odzwierciedla słowa: „Zróbcie wszystko, cokolwiek wam powie”. Nie wiadomo dlaczego ten sam gest wykonuje panna młoda.
Po prawej stronie znajduje się grupa sług wraz z gospodarzem wesela. Scena przedstawiona jest groteskowo. Postać próbującego wino gospodarza jest dość tęga, jego czerwona tunika podkreśla jego otyłość, głowa nie ma szyi. Prawdopodobnie jest to rzeczywista postać, na której wzorował się Giotto. Uchwycenie go w chwili kosztowania trunku i umieszczenie na pierwszym planie dzbanów z winem o kształcie bardzo podobnym do zaokrąglonej sylwetki, może świadczyć zarówno o poczuciu humoru malarza jak i próbie uzyskania skrótu perspektywy co nadaje freskowi większej głębi.
